ซี-130
ดีซี-130 ที่บรรทุกโดรนบีคิวเอ็ม-34เอส ไฟร์บีสองลำไว้ใต้ปีก
คิว-2ซี ไฟร์บี เป็นโดรนเป้าหมายที่ถูกดัดแปลงเพื่อทำภารกิจสอดแนมและใช้ชื่อว่าบีคิวเอ็ม-34เอ หรือ147เอ ขนาดของมันใหญ่ขึ้นเพื่อให้มีพิสันและบรรทุกได้มากขึ้น สำหรับภารกิจความสูงต่ำ ระยะระหว่างปลายปีกจะยาวถึง 4.6 เมตร และต่อมาก็กลายเป็น 8.2 เมตร แต่มักประสบความสำเร็จในแบบดั้งเดิมที่มีความยาว 4.0 เมตร ปีกที่ยาว 8.2 และ 10.1 เมตรนั้นถูกใช้เพื่อทำการบินในระดับสูง แรงขับจากเดิม 1,700 ปอนด์ถูกเพิ่มขึ้นเป็น 1,920 ปอนด์และต่อมาก็เป็น 2,800 ปอนด์ บางรุ่นได้ติดตั้งถังเชื้อเพลิงเอาไว้เพื่อเพิ่มพิสัย
โดรนนั้นมีระบบนำร่องมากมาย รวมทั้งระบบนำร่องเฉื่อย คลื่นดอปเปลอร์ และโลแรน (LORAN) พวกมันมีคอมพิวเตอร์แบบอนาล็อกซึ่งควบคุมความเร็ว ความสูง ทิศทาง เครื่องยนต์ เซ็นเซอร์ และระบบฟื้นตัว ระบบนั้นจะเปิด-ปิดเซ็นเซอร์ทั้งหมดและควบคุมทิศทาง การไต่ระดับ การดำดิ่ง และค่าเครื่องยนต์ มันจะขึ้นอยู่กับภารกิจที่ต้องทำ นอกจากนี้อุปกรณ์ยังได้แก่
Rivet Bounder – เป็นระบบที่จะเข้ารบกวนสัญญาณนำวิถีของขีปนาวุธพื้นสู่อากาศ
ทีดับบลิวที – ท่อคลื่นเดินทาง (traveling wave tube)
ซีอาร์แอล – เป็นระบบที่ลดโอกาสที่จะถูกตรวจจับ n
ไฮด์ (HIDE) – เป็นระบบที่ใช้เพื่อลดการสะท้อนของเรดาร์จากเครื่องบิน
เฮมพ์ (HEMP) – เป็นระบบที่ทำหน้าที่ตรวจจับเครื่องบินขับไล่และทำการหลบหลีก
แฮทแรก (HATRAC) – เป็นระบบสำหรับการบินในระดับสูงเพื่อตรวจจับการเข้ามาของเครื่องบินขับไล่หรือขีปนาวุธพื้นสู่อากาศและทำการหลบหลีก
เซ็นเซอร์มีทั้งกล้องจำนวนมากเพื่อหาเป้าหมายที่แตกต่างกันไปทั้งการบินในระดับสูงและต่ำ กล้องอาจเป็นแบบนิ่ง หมุนได้ หรือถ่ายตามเส้นขอบฟ้า มีบ้างที่ให้รายละเอียดได้ดีในขณะที่รุ่นอื่นจะมองได้เป็นมุมกว้าง นอกจากนี้ยังมีกล้องโทรทัศน์ที่สามารถซูมและแพนกล้องได้
ตัวรับอิเลคทรอนิกจำนวนมากถูกติดตั้งเข้าไป พวกมันถูกออกแบบมาเพื่อขัดขวางการสื่อสารจากทุกแหล่ง เรดาร์ ข้อมูล เป็นต้น ข้อมูลที่ถูกขัดขวางจะถูกส่งไปยังเครื่องบินลำอื่น ภาคพื้นดิน หรือดาวเทียม ตัวรับสัญญาณบางชิ้นสามารถปรับโดยผู้ควบคุมจากเครื่องบินอีกลำหรือจากบนพื้นได้ การทำงานของตัวรับสัญญาณบางชิ้นเป็นแบบป้องกัน เมื่อพวกมันตรวจพบและระบุสัญญาณที่เป็นภัย พวกมันจะส่งสัญญาณเข้ารบกวน ปล่อยเป้าล่อ หรือทำการหลบหลีก
เพื่อนำกลับมาใช้ใหม่ได้อีกครั้ง พวกมันจึงมีระบบฟื้นตัวและตัวรับที่สามารถทำการเขียนโปรแกรมใหม่ทับลงไปได้ กระบวนการนำกลับมาใช้ใหม่นั้นเริ่มโดยคอมพิวเตอร์ควบคุมที่ตำแหน่งพรีเซ็ท นอกเสียจากว่ามันจะถูกเขียนโปรแกรมทับโดยเจ้าพนักงานที่ควบคุมเสียเอง โดยปกติแล้วโดนจะถูกตรวจจับโดยเรดาร์เมื่อมันเข้าใกล้พื้นที่บำรุงและควบคุมโดยผู้ควบคุม จะมีกาตรวจสอบความถูกต้องในนาทีสุดท้ายตามความจำเป็นและกระบวนการนำกลับมาใช้ใหม่จะเริ่มหาจุดที่แม่นยำเพื่อไปยังเฮลิคอปเตอร์ที่คอบรับมัน ระบบฟื้นตัวบนในโดรนประกอบด้วยกลไกลเซอร์โวที่จะทำการปิดเครื่องยนต์ กางร่มฉุด และเปิดร่มหลักเมื่อถึงความสูงที่ตั้งค่าเอาไว้ เฮลิคอปเตอร์จะบินเข้ามาเหนือร่มหลักโดยใช้ตะขอเกี่ยวเอาไว้ จากนั้นโดรนจะถูกดึงขึ้นไปใต้เฮลิคอปเตอร์และบินกลับฐาน มันสามารถลงจอดบนพื้นดินได้หากจำเป็นด้วยร่มหลัก เมื่อกระทบพื้นเซ็นเซอร์จะปล่อยร่มออกมาเพื่อให้มันถูกนำกลับไป ด้วยวิธีนี้มันจะได้รับความเสียหายมากกว่าทำให้ไม่ค่อยใช้กันนัก ในที่สุดโครงการดีซี-130 ก็ถูกปิด เพราะว่ามันแพงเกินไป การใช้โดรนเพียงลำเดียวต้องเสียค่าบำรุงรักษาดีซี-130 โดรน และเฮลิคอปเตอร์ (เอชเอช-3หรือเอชเอช-53)